سازش در محیط خانواده، جزء وظایف است. نباید زن و شوهر تصمیم بگیرند که خود هر چه گفتند و پسندیدند و آنچه راحتی آنان را تأمین می کند، همان عملی بشود. باید بنا بگذارند که با هم سازگاری کنند. سازگاری، اساس بقای زندگی است و محبّت ایجاد می کند و دل ها را به هم نزدیک و پیوندها را مستحکم می گرداند. اگر دیدید، همسرتان ناسازگاری کرد، شما سازگاری نشان دهید. امام خمینی در پایان خطبه عقد، به عروس و دامادها می فرمودند: «بروید با هم بسازید».
معنای سازگاری این نیست که زن، ببیند شوهرش ایده آل است یا مرد ببیند زنش ایده آل است و همان فرد مطلوب اوست. اگر معنای سازگاری این باشد، به طور طبیعی انجام می گیرد و اراده شما را نمی خواهد؛ این که می گویند سازگار باشید؛ یعنی شما با هر سلیقه و ویژگی همسرتان بسازید.

در سخن گفتن باید روشی در پیش گرفت که از بروز سوء تفاهم جلوگیری شود. این نکته، بسیار در خور توجه است؛ چه بسا اتّفاق می افتد که گفته ها و شنیده ها همخوانی ندارد و آنچه می گوییم غیر از چیزی است که طرف مقابل از آن می فهمد. هم الفاظ را باید دقیق انتخاب کنیم تا مفهوم را به درستی انتقال دهد و هم از تعبیر و تفسیرهای دور و دراز و برداشت های منفی بپرهیزیم.
بر زبان آوردن کلمات و سخنان توهین آمیز، می تواند بر روابط زناشویی بسیار زیان بار باشد و خنثی نمودن اثر مخرب آن مشکل است. افرادی هستند که پس از گذشت سی یا چهل سال، از شنیدن حرف نیش داری که همسرشان هنگام عصبانیت بر زبان رانده ناراحتند. بهتر است از ابتدای زندگی، خود را به سخنان زیبا و محبّت آمیز عادت دهید و بهترین گزینه را انتخاب نمایید.

منبع: کتاب صمیمانه با عروس و داماد (آنچه همسران جوان باید بدانند)، محمود اکبری، ص95-97