روزی حضرت عیسی «علیه السلام» به حواریین خود گفت: «از شما خواهشی دارم. اگر قول می دهید که با خواهشم مخالفت نمی کنید، بگویم».
گفتند: «هر چه گویی، اطاعت می کنیم».
عیسی «علیه السلام» از جای خود برخاست و شروع به شستن پای یارانش کرد. آنان سخت شرمگین شده بودند؛ اما چون تعهد کرده بودند که با پیامبرانشان مخالفت نکنند، سخنی نگفتند و تاب آوردند.
وقتی عیسی «علیه السلام» از شست و شوی پاها فارغ شد، حواریین گفتند: «شگفتا! تو معلم و پیامبر و مراد مایی! این عمل، برازنده ما بود نه سزاوار تو».
عیسی «علیه السلام» فرمود: پای شما یارانم را شستم تا بدانید سزاوارترین مردم برای خدمت به دیگران، عالمان اند. خواستم به شما بیاموزم که معلمان مردم، باید خادم ترین و متواضع ترین انسان ها باشند. پس از من، شما بر مسند ارشاد و تعلیم می نشینید.
لازم است که بدانید این مسند، شایسته کسانی است که کبر ندارند و غرور نمی ورزند و شیوه آنان خدمت و تواضع است، نه کبر و سرکشی. دلی که نرم و خاضع نباشد، رویشگاه حکمت و معنویت نیست. آگاه باشید که گیاه در زمین نرم می روید، نه در صخره های سنگی کوهستان.

                                                                                                 منبع: کتاب حکایت خوبان، رضا بابایی