عظمت فاطمه زهرا (علیها السلام) در کلام پیامبر (صلی الله علیه و آله )

 رسول اکرم ^{صلی الله علیه و آله} بارها فاطمه ^{علیها السلام} را ستود و از او تجلیل نمود. در مواقع بسیاری می‌فرمود: “پدرش به فدایش باد” و گاه خم می‌شد و دست او را می‌بوسید. به هنگام سفر از آخرین کسی که خداحافظی می‌نمود، فاطمه ^{علیها السلام} بود و به هنگام بازگشت به اولین محلی که وارد می‌شد، خانه او بود.

عامه محدثین این کلام را نقل نموده‌اند که حضرت رسول می‌فرمود: “فاطمه پاره تن من است هر کس او را بیازارد مرا آزرده است.” از طرف دیگر، قرآن کریم پیامبر ^{صلی الله علیه و آله} را از هر سخنی که منشأ آن هوای نفسانی باشد، بدور دانسته و صراحتاً بیان می‌دارد که هر چه پیامبر می‌فرماید، سخن وحی است. پس می‌توان دریافت که این همه تجلیل و ستایش از فاطمه ^{علیها السلام} علتی ماورای روابط عاطفی مابین پدر و فرزند دارد. پیامبر اکرم ^{صلی الله علیه و آله} خود به این مطلب اشاره می‌فرمود  ,گاه در جواب خرده‌گیران لب به سخن می‌گشود که خداوند مرا به این کار امر نموده و یا می‌فرمود: “من بوی بهشت را از او استشمام می‌کنم.”

اگر از زوایای دیگر به بحث بنگریم مشاهده می‌نماییم قرآن کریم عقوبت کسانی که رسول خدا ^{صلی الله علیه و آله} را اذیت نمایند، عذابی دردناک ذکر می‌کند و یا می‌فرماید کسانی که خدا و رسول را اذیت نمایند، خدا آنان را در دنیا از رحمت خویش دور می‌دارد و برای آنان عذابی خوار کننده آماده می‌نماید. پس مشخص می‌شود که رضا و خشنودی فاطمه ^{علیها السلام} رضا و خشنودی خداوند است و غضب او نیز باعث غضب خداست.

عصمت فاطمه (علیها السلام)
در شأن نزول آيه تطهير، روايات متواترى در دست است و حكايت از آن دارد كه آيهٔ تطهير در خانهٔ «ام سلمه» نازل شده است. هنگام نزول آيه، رسول خدا ^{صلی الله علیه وآله}، فاطمه زهرا ^{علیها السلام} ، على ^{علیه السلام} و حسنين ^{علیهما السلام} حضور داشتند. پيامبر ^{صلی الله علیه وآله} عباى خويش را بر سر آنان افكند و بدين ترتيب آنان از باقى اهل خانه جدا و مشخص شدند. آن‌گاه حضرت رسول ^{صلی الله علیه وآله} ، دستها را به سوى آسمان بلند كرد و فرمود: «خدايا! اينان اهل‌بيت من هستند، پس بر اهل‌بيت و آل من درود فرست.» خداوند عزوجل اين آيه را در شأن آنان نازل فرمود : «إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً»؛ همانا خداوند اراده فرمود كه زشتيها و پليديها را از شما اهل‌بيت دور سازد و شما را پاك و مطهر گرداند.   
پس از رحلت پيامبر خدا ^{صلی الله علیه وآله} خلیفه اول فدك را غصب كرد و حضرت فاطمه زهرا ^{علیها السلام} با او به محاجّه و مناظره پرداخت. اميرالمؤمنين على ^{علیه السلام} نيز پس از خطبهٔ فاطمه زهرا ^{علیها السلام} در مسجد، به آنجا رفت و در سخنانش خطاب به ابوبكر فرمود: «يا ابابكر! بگو ببينم قرآن خوانده اى؟» ابوبكر گفت: بلى، خوانده ام. على علیه السلام فرمود: «بگو ببينم آيا آيهٔ تطهير «إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً» در حق ما نازل شده است يا در حق ديگران!؟» ابوبكر گفت: در حق شما­نازل­ شده. على ^{علیه السلام} فرمود: «اگر كسى شهادت دهد كه فاطمه ^{علیها السلام} نعوذ بالله ـکار بدى انجام داده، چه می كنى؟ آيا شهادت او را می پذيرى يا نه؟» ابوبكر گفت: بله می پذيرم و بر فاطمه ^{علیها السلام} مانند ديگران حد جارى می كنم.
على ^{علیه السلام} فرمود: «در اين صورت در پيشگاه خداوند كافر می شوى .» ابوبكر گفت: چرا؟
على ^{علیه السلام} فرمود: «زيرا در اين فرض تو شهادت خدا را كه به پاكى فاطمه ^{علیها السلام} گواهى داده، قبول نكرده و گواهى مردم را پذيرفته اى، همان طور كه شهادت خدا و پيامبر ^{صلی الله علیه وآله} را در اين مورد ناديده گرفته و فدك را از فاطمه ^{علیها السلام} به يغما برده اى! اى ابوبكر! مگر فدك در دست فاطمه ^{علیها السلام} نبود؟ چرا و چگونه چيزى را كه در دست او است براى اثبات مالكيتش از او بينه و شاهد می خواهى!؟»